Eerbetoon aan Alekhine


Na vaker Parijs bezocht te hebben, ga je op zoek naar andere wijken. Zo kwamen we  in Montparnasse, en vanuit de Tour aldaar zagen we naast een uitgestrekt en zonnig Parijs ook de begraafplaats van Montparnasse. Die wilde mijn vrouw wel zien op zoek naar Sartre & De Beauvoir en Zadkine. En voegde ik eraan toe, naar Alekhine. En ziet hier uw reporter ter plekke. Wat heb ik, bescheiden clubschaker,  eigenlijk met Alexander Alekhine? De nodige gedachten komen boven. Zo heb ik in de zomer van 1991 in de schaduw van een mooi Italiaans landhuis 100 van zijn –volgens Alekhine zelf- beste partijen nagespeeld. Veel D4 openingen. En het fijne voor mijn tegenstanders  is, daar merk je naderhand helemaal niks van. Simpelweg voor mij te hoog gegrepen. Verder herinner ik me een commentaar van Soltis over een wereldkampioen zonder veel vrienden, en met vermeende Nazi-sympathieën, net na de oorlog gestikt in een stukje kip. Alekhine schaakt in bezet Frankrijk rustig door. Trouwens, Euwe deed dat laatste ook tot in 1942 aan toe. Verbazingwekkend hoe  toch als schaker de brandende wereld aan je voorbij kan gaan.
Wordt vervolgd in ons clubblad.

Comments & Responses

Geef een reactie