Dat het dit seizoen na promotie zwaar zou worden, was wel de algemene verwachting. We hebben nu drie tegenstanders uit de bovenste helft van de ranglijst gehad. Wat verder nog een rol speelt is, dat we Bert Kieboom voorlopig moeten missen en dat we daarnaast ook nog twee keer met een extra invaller aan de borden moesten verschijnen. Verder troffen we het ook niet, dat tegenstander HWP Zaanstad deze keer met zijn sterkste opstelling aantrad (vier spelers met een rating boven de 2000) en met een gemiddelde rating van 1964 de onze met 150 punten overtrof.
In de opstelling tegen HWP Zaanstad zat een verrassingselement, waardoor voor de tegenstander de voorbereiding wat moeilijker werd gemaakt. Tom en Daniël bezetten de eerste twee borden en Theo en Iskander bezetten de borden 3 en 4. Aan de eerste vier borden leverde dat twee punten op, maar aan de laatste vier borden werd slechts één punt gescoord.
Tom (1) had het moeilijk tegen Christiaan Molenaar (die zijn eerste wedstrijd van het seizoen voor HWP speelde). Hij wist niet onder de druk vandaan te komen en verloor. Daniël (2) wist hun topspeler Chris de Saegher met geduld tot pionverlies te manoeuvreren en vervolgens in een dubbeltoreneindspel met pluspion tot overgave te dwingen.
Aan bord 3 kreeg ik een wat onbekende variant op het bord. Tot de 20e zet vond Fritz dat ik een klein voordeel had, maar ik ben Fritz niet en wist in een ingewikkelde stelling niet de beste verdediging te vinden en verloor. Gelukkig zette Iskander (4) daar een overwinning tegenover, ook hier na een toreneindspel in dit geval met twee pluspionnen.
Ook aan de borden 5 en 6 bleef het evenwicht bewaard. Rob D. (6) wist zijn ruimtelijk overwicht om te zetten in een scherpe aanval, maar helaas wist Ruben (5) zijn kleine voordeel niet te benutten en werd geleidelijk aan weggeschoven.
Aan de laatste twee borden hoopten we nog op een punt, want Rob T. (8) leek na een Albins Tegengambiet de strijd naar zich toe te trekken, maar het venijn zat in de staart en met een aanval op de koningsvleugel wist zijn tegenstander Rob tot overgave te dwingen. De laatste partij was die van Bert (7). Ook hier weer het bekende beeld van de klok die op springen stond. Bert wist steeds het vallen van de vlag te voorkomen, maar niet de nederlaag. Hoewel een kleine vergissing van zijn tegenstander even zo snel een punt had kunnen opleveren.
BSG 3 (1916) – HWP Zaanstad (1964) 3-5
1. Tom Berkelmans (1564) – Christiaan Molenaar (2109) 0-1
2. Daniël Kuijper (1687) – Chris de Saegher (2132) 1-0
3. Theo Slisser (2025) – Bryan Wijk (2015) 0-1
4. Iskander Schrijvers (1993) – Kees Dekker (2029) 1-0
5. Ruben Piel (1827) – Paul van Haastert (19380 0-1
6. Rob Disselhoff (1842) – Jan Brink (1908) 1-0
7. Bert Balke (1822) – Jaap de Berg (1793) 0-1
8. Rob Tijssens (1769) – Robin Mandersloot (1791) 0-1
Theo Slisser (teamleider)
