Drama in De Bilt


BSG 5, dat als BSG 1 in de SOS Hoofdklasse A speelde, kwam afgelopen vrijdag met een missie naar De Bilt.

Het had tot dan toe tegen gezeten: in de voorlaatste wedstrijd tegen DBC, ging, bij een stand van 3,5-3,5, Joan door zijn vlag in een gewonnen stelling. Niet getreurd, want we waren veilig voor degradatie als Moira-Domtoren maar de laatste twee wedstrijden, tegen Hoogland en Paul Keres, de nummers 1 en 2, zou verliezen. Echter won Moira tegen Hoogland.

Dat betekende dat wij in de laatste ronde tegen Hoogland tenminste 4-4 moesten spelen om niet te degraderen. Nu speelt Hoogland vaak met vijf sterke eerste borden en drie wat meer behapbare laatste borden. De taak was duidelijk: op de laatste drie borden winnen, en op de eerste vijf tenminste één punt scoren.

Om half elf waren de contouren van de eindstrijd helder: op twee van de lage borden hadden we gewonnen, terwijl we op drie van de hoge borden al een half punt hadden gescoord.

Op het achtste bord wist Bert Balke, traditiegetrouw met vlag op vallen, zijn koning midden over het bord door een spervuur van torens en dodelijke familieschaakjes te laveren, terwijl tegelijkertijd een vrije f-pion steeds dichter bij de eerste rij kwam. Een knappe psychologische combinatie beëindigde de partij: hij won een stuk tegen de vrijpion, dat echter meteen weer geforceerd verloren ging. Terwijl de witspeler zich nog zelf feliciteerde zo goedkoop te zijn weggekomen, zag hij een dubbele aanval over het hoofd waarmee deze keer een toren onherroepelijk de doos in ging.

Met Bert Balkes overwinning stonden we 3,5-2,5 voor en de aandacht richtte zich op Bert Kieboom en Eddy van de Velden, die met zijn tweeën het laatste halfje moesten bevechten. Bert Kieboom had het met wit aan de stok met Lucas van Mil, de sterkste speler van Hoogland. Voordat ik naar het drama van het achtste bord vertrok, waren de twee met een moeilijk eindspel bezig: pionnen op beide vleugels, ieder een toren, wit een loper, zwart een paard, maar de zwarte koning was actiever. Toen ik terug kwam, hadden beide partijen ieder een toren en twee verbonden vrijpionnen op tegenoverliggende vleugels, alleen de zwarte waren verder opgeschoven, en ieder nog maar 60 seconden op de klok. Er leek steeds remise in te zitten, en Bert ging tot het uiterste om het halfje veilig te stellen, maar het was te moeilijk.

Dat maakte de stand 3,5-3,5. Iedereen kwam om de partij van de Velden-Paternotte heen staan, want alle andere partijen waren al afgelopen. Eddy had met wit in een scherpe Siciliaan, waarbij zwart op de damevleugel aanviel en naar die vleugel had gerokeerd, eerder op de avond een kwaliteit verloren. Toen we ons allemaal op de ontknoping van de avond richtten was het materiële evenwicht hersteld, maar vocht het witte paardenpaar tegen het zwarte loperpaar, met pionnen op beide vleugels. Ondanks alle pogingen van Eddy bleef een fout – of alleen maar een foutje – van de tegenstander uit en schoof zwart de stelling naar winst.

Dat betekent dat we zijn gedegradeerd. Dat is jammer, want het was maar nipt.

Ik zou nog graag alle spelers, zowel de vaste spelers als de invallers, willen bedanken voor hun inzet. Ik heb het afgelopen jaar prachtig schaak gezien, op alle borden, en ik geloof vast dat we terug kunnen komen in deze klasse. Volgend jaar is er werk aan de winkel.

Comments & Responses

Geef een reactie