BSG heeft zichzelf een slechte dienst bewezen door de uitgestelde vijfde ronde van de KNSB-competitie met nipte cijfers van Blerick te verliezen, waardoor het moet vrezen voor degradatie. Pas op 11 juni, als de laatste inhaalwedstrijden zijn ingehaald, weet BSG waar het aan toe is.
Op 21 mei speelde BSG 1 de (uitgestelde) vijfde ronde van de KNSB-competitie tegen Blerick. Dit was de ronde die in december 2021 gespeeld had moeten worden maar niet doorging vanwege corona. Voor ons was het de laatste wedstrijd van het seizoen, maar er zijn zelfs partijen uit de vierde ronde die nog ingehaald moeten worden. Dit komt door het geklungel (ik heb er geen vriendelijker woord voor) van de KNSB, die in december op het laatste moment besloten had dat teams zelf mochten weten of ze de vierde ronde wilden spelen. Daarna besloot de KNSB ook nog om de inhaalwedstrijden van de vierde ronde na de laatste ronde te plannen. Een gevolg daarvan is dat promotie/degradatie op unfaire manier beslist kan worden. Een situatie die de KNSB ongetwijfeld niet beoogt, maar die de competitieleiding had kunnen en moeten voorzien. Wie kijkt naar de stand in klasse 1B begrijpt hoe slecht het uitkomt dat onze mededegradatiekandidaten nog een wedstrijd tegoed hebben terwijl ze weten aan welke uitslag ze genoeg hebben.
Hoe het ook zij, wij hadden ons voorbereid op de verre uitwedstrijd naar Venlo-Blerick en de twee uur durende autorit. Frans had laten weten op te zien tegen de lange reis en wilde liever niet meespelen als Timon een goede vervanger kon regelen. Nu kun je dingen regelen wel overlaten aan onze teamcaptain en na wat mailtjes en telefoontjes bleek Harmen Jonkman bereid om met ons mee te spelen. Aangezien het team van Blerick niet minder dan 9 niet-Nederlandse spelers met hoge ratings heeft, was het een geruststellend idee om een invaller met extra elopunten te hebben.
De route naar Blerick vergde de nodige voorbereiding. Er waren wegwerkzaamheden op de A73. Hoe ontloop je die? Door via de A2 en de A67 te rijden. Hoe kom je op de A2? Via knooppunt Eemnes naar de A27 en dan bij Vianen de A2 op. Probleem: voor het zoveelste weekend was knooppunt Eemnes afgesloten wegens werkzaamheden. Het werd A1 (Amersfoort), A28 (Utrecht) en toen toch de A2 (Eindhoven) en de A67 (Venlo). We waren ruim op tijd vertrokken zodat we er allemaal ruim voor het aanvangstijdstip van 12 uur waren.
Het wedstrijdverloop was typerend voor het hele seizoen. Op diverse borden leek het heel aardig te gaan, maar aan het einde van de middag verloren we met 5½-4½. Dit was de derde nederlaag met deze cijfers in dit seizoen. Het geeft aan dat je niet veel tekort komt, maar het zijn dure nederlagen, omdat je er geen matchpunten aan overhoudt. Je kunt beter een keer met 7-3 verliezen en daarna met 6-4 winnen. Dan heb je net zoveel bordpunten, maar wel twee matchpunten.
Hoewel we nog afhankelijk zijn van de uitslagen van de in te halen wedstrijden uit ronde 4, is het waarschijnlijk dat BSG 1 uit de eerste klasse degradeert. Als dat zo is dan zou het heel jammer zijn, maar we hebben het hele seizoen hard gevochten. Op bijna iedere ronde hebben wij ons voorbereid met een training, waarbij Timon zorgde dat het de inwendige mens aan niets ontbrak en waarbij Ewoud en Henk de tegenstanders doorlichtten. Alle spelers hebben de KNSB-zaterdagen vrijgehouden, waardoor we weinig invallers nodig hadden.
Dit was ook het seizoen waarin wij afscheid hebben genomen van Coen. Onze trouwe schaakvriend die meer dan 50 jaar voor BSG heeft gespeeld. Coen die ondanks zijn ziekte de eerste wedstrijden van dit seizoen nog meespeelde, maar die daarna de lichamelijke inspanning van externe competitie spelen niet meer kon opbrengen. Desondanks hield hij onze prestaties nauwlettend in de gaten. Misschien doet hij dat nog steeds vanaf zijn plekje in de schaakhemel. En wat zou hij vinden van onze partijen? Laten we die eens bekijken.
Henk was als eerste klaar. Hij won met wit op de elfde zet middels een simpele combinatie een pion, maar dit ging ten koste van de ontwikkeling van een paar stukken. In de tijd die het koste om de ontwikkeling te voltooien, lukte het zwart zijn stelling middels iets actievere stukken, min of meer overeind te houden. Na een gemiste kans op echt voordeel op de twintigste zet, was het niet zo duidelijk meer hoe er vorderingen gemaakt konden worden en zo eindigde partij op de 26e zet met een zetherhaling.
Van de andere borden weet ik niet meer in welke volgorde ze klaar waren, dus ik ga gewoon het rijtje af van bord 1 naar bord 10.
Mark speelde met wit op bord 1 tegen een Zwitser met een moeilijke naam en een rating van 2239. Wit kwam een beetje ongelukkig uit de opening door een leuke combinatie van zwart, maar voor Mark is dit stellingstype geen onbekend terrein en het middenspel ging min of meer gelijk op. Na de tijdnoodfase in het begin van het eindspel offerde wit een pion voor een mega-actieve witte koning in combinatie met een witte loper tegen een zwart paard. Het bleef een gevecht op alle fronten van het bord. De loper was beter dan het paard. Wit kwam uiteindelijk een randpion voor en de winst was eigenlijk niet meer uit handen te geven, maar dit gebeurde toch. Wit maakte eigenlijk maar één echte fout, maar dat was genoeg voor zwart om remise te maken. Een remise die voelde als een nederlaag.
Rein mocht weer met zwart op een hoog bord spelen tegen een tegenstander met een wat hogere rating, Marius Gramb (2202) uit Keulen. Het werd een Caro-Kann. Misschien niet het beste idee, omdat Reins Duitse opponent dat zelf ook speelt met zwart, maar ja, als je alles van tevoren weet hadden we niet af hoeven te reizen naar het zuiden. Omdat Gramb als Caro-Kann-speler een hekel heeft aan de doorschuifvariant met Pd2 voor wit, besloot hij dit Rein voor te schotelen. Die had dat wel eens eerder gezien, maar dat was een tijdje geleden. Gelukkig koos hij de goede voortzetting. Hoewel Rein in het middenspel een kleine onnauwkeurigheid beging, kwam hij door sterk stukkenspel nooit echt in de problemen en was remise een terechte uitslag.
Dan de partij van Harmen Jonkman op bord 3. Harmen had een uitstekende nachtrust gehad en had zich voorbereid op de tegenstander die bovendien gehaast en te laat achter het bord verscheen. Er kwam een variant van de Caro-Kann op het bord waar Harmen enkele maanden geleden Jorden van Foreest in een rapidpartij mee versloeg. Dat klonk veelbelovend, maar Jürgen Kaufeld speelde snel, terwijl Harmen tijd bleef verbruiken en zich bleef afvragen waar hij voordeel kon vinden. Toen zwart te snel met zijn koningsvleugel pionnen kwam opzetten wilde wit dat afstraffen door zijn ongerokeerde koning aan te vallen. Door de verkeerde lijnen open te gooien kwamen er alleen maar lijnen naar de witte koning open, waarna er al snel geen houden meer aan was. Harmen was nog zo sportief om de partij voor ons allemaal te analyseren:
Gelukkig stond daar winst van Ton tegenover. Ook Ton stond in de opening onder druk terwijl tegenstander Dirk Bergmans agressief pionnen naar voren schoof en zelfs met de nodige humor verkondigde dat hij vijf op een rij had (van d4 tot h4). Hij bood remise aan, maar Ton speelde op last van de teamleider door en wist zich onder de druk uit te worstelen. Toen bracht het ratingoverwicht de beslissing in Tons voordeel.
Zo werd het 2½-2½ op de eerste 5 borden. Ewoud speelde op bord 6 met zwart tegen de sterke en degelijke Marcel Becker. Ewoud was achteraf erg ontevreden over zijn openingsbehandeling. Hij koos het verkeerde plan en de verkeerde zetvolgorde, wat hem naar eigen zeggen duur had kunnen komen te staan. Gelukkig wilde zijn tegenstander dames ruilen waardoor de zwarte stukken weer tot leven kwamen. Wit verdubbelde zijn torens op de h-lijn en dat gaf zwart groot tot winnend voordeel. Maar met weinig tijd op de klok glibberde het voordeel grotendeels uit Ewouds handen en na de tijdcontrole resteerde er slechts een klein voordeel. In het eindspel moest wit nauwkeurig spelen, maar na een domme loperzet van Ewoud werd de witte koning actief en was het juist zwart die moest oppassen. Het werd kritiek toen zwart een fout beging, maar wit strafte het niet af waarna Ewoud remise maakte.
Aan het zevende bord kwam Jesper met een dijk van een stelling uit de opening tegen Eugen Heinert. Na wat directe winsten te hebben gemist en een remiseaanbod te hebben afgeslagen, liet hij de zwarte koning zijn stelling binnendringen en ging hij zelf nog de bietenbrug op. Zijn seizoen in een notendop.
Op bord 8 speelde Iskander met zwart tegen Thomas Krause, een positionele speler, die opende met Iskanders minst geliefde opening. Iskander koos voor een Hollandse verdediging om dynamisch spel af te dwingen en gaandeweg de opening kwam hij aardig te staan. Met g7-g5 wilde hij de aanval openen op de witte koning, maar het uiteindelijke resultaat was juist een verzwakte zwarte koningsstelling, met tot overmaat van ramp pionneneilanden en een verloren eindspel. De les? Eerst je witveldige loper ontwikkelen met de bekende zigzagmethode in het Hollands, en dan pas aanvallen. Kan het nog beter? Ja, g5 voorbereiden met h6. Iskander zuchtte maar eens diep na de schaakles.
Op het negende bord kon ikzelf daar geen punt tegenover zetten. Ik kwam met een plusje uit de opening, maar liet dat uit mijn handen glippen. Na de tijdnoodfase stonden zowel mijn tegenstander Ulf Gohla als ik op van het bord. Ik ging naar het toilet en toen ik terugkwam was mijn tegenstander nog niet terug, maar nog vreemder was het dat de schaakklok verdwenen was. Een overijverige materiaalman had hem al opgeborgen in de veronderstelling dat de partij was afgelopen. De wedstrijdleider stelde de klok opnieuw in waarna we verder konden. Vervolgens speelde ik een zet die me een pion kostte na het uitstekende antwoord van mijn tegenstander. Ik besloot af te wikkelen naar een eindspel met vier pionnen tegen een paard en twee pionnen, dat ik met enig geluk nog remise hield.
Timon speelde met zwart op bord 10 tegen Heiko Kesseler. Na een door Timon goed voorbereide opening koos wit voor de variant die Timon het minst graag tegen zich krijgt. De dames gingen er snel af en het spel verzandde in een positionele strijd. Na een correct kwaliteitsoffer van wit ging Timon met ijswater door de aderen koeltjes aan de wandel met zijn koning. Al na zo’n twintig zetten begon de tijdnoodfase waarin beide spelers soms de beste voortzetting misten. Makkelijk werd het door alle positionele finesses nooit, totdat Timon op de 44e zet opeens de mogelijkheid zag de winst te grijpen met het sterke Pd6. De Duitse opponent stribbelde nog (iets te) lang tegen, maar hij kon zijn verlies niet meer voorkomen.
Zo was de eindstand 5½ -4½ in ons nadeel en baalden we flink. Het aangename diner na afloop bood gelukkig wat troost voor ons allemaal. Het eten in het Raodhoes in Blerick was dik in orde en ook de desserts (“toetjes verkopen ze in een pak bij de supermarkt!”) mochten er zijn.
Hieronder is nog het volledige overzicht:
Blerick 1 (2198) – BSG 1 (2149) 5½-4½
1. Kevin Zolfagharian (2239) – Mark Grondsma (2114) ½-½
2. Marius Gramb (2202) – Rein Brouwer (2036) ½-½
3. Jürgen Kaufeld (2263) – Harmen Jonkman (2380) 1-0
4. Dirk Bergmans (2052) – Ton van der Heijden (2266) 0-1
5. Dmitrijus Chocenka (2335) – Henk van der Poel (2211) ½-½
6. Marcel Becker (2341) – Ewoud de Groote (2222) ½-½
7. Eugen Heinert (2198) – Jesper de Groote (2216) 1-0
8. Thomas Krause (2093) – Iskander Schrijvers (2037) 1-0
9. Ulf Gohla (2104) – Ruben Hilhorst (2012) ½-½
10. Heiko Kesseler (2064) – Timon Brouwer (1996) 0-1
