Zaterdag waren we voor de KNSB competitie met twee teams te gast geweest in de Boorstraat, en hadden een wedstrijd verloren en een gewonnen. Woensdag kwamen we weer, nu voor de SOS. Het werd een bloedstollende avond.
Rob was als eerste klaar: een verkeerde beslissing met zwart in een moeilijke opening, en de stukken konden terug in de doos. Peter probeerde over de damevleugel binnen te komen, maar daar gingen alle zwarte stukken de bunker in. Dan maar de koningsvleugel! De zwarte stukken kwamen er niet voldoende snel achter aan, de pionnen voor de koning verdwenen, en met een dubbelaanval op koning en dame werd het plecht beslist. Theo speelde een wat wisselvallige partij: zijn tegenstander kreeg een beetje voordeel, maar had te weinig tijd over om er goed over na te denken. Een overactieve zet later wikkelde Theo in een eindspel af dat potremise was. Florian stond her en der aardig, maar had zijn avond niet, en moest in remise berusten. Ruben had dezelfde tegenstander als zaterdag, nu met zwart, maar kon helaas geen revanche nemen: hij kwam goed uit de opening, liet echter zijn tegenstander te actief worden. Deze, een secure speler, liet niet meer los en schoof het eindspel naar de winst. Op bord drie speelde Henk tegen Henk (Dissel). Er kwam een wat onoverzichtelijke stelling op het bord, waarbij wit een kwaliteit meer had, en zwart actieve stukken en een vrijpion in het centrum. Dit moest echter heel nauwkeurig gespeeld worden, wat zwart uiteindelijk niet lukte.
Op dit punt stond het 3-3, maar de eerste twee borden stemden niet hoopvol. Mark stond moeilijk, en Ewoud nagenoeg verloren: een kwaliteit minder, wel een loperpaar, maar een gesloten stelling. Bovendien had hij nog maar 50 seconden over, en bleef hij noteren. Ik vervloekte mezelf hartgrondig, omdat ik hem niet verteld had dat, anders dan bij de KNSB, in de SOS competitie je niet meer hoeft te noteren als je minder dan vijf minuten op de klok hebt.
Utrecht is een oude bisschopsstad, en op dat soort plaatsen willen nog wel eens wonderen gebeuren. Marks tegenstander bleek onzeker in het eindspel, waar Mark onverbiddelijk gebruik van maakte. En Ewoud? Hij deed 55 zetten, noteerde ze allemaal, had nooit meer dan 60 seconden op de klok, en zijn stelling ging van verloren, naar moeilijk, naar gelijk, naar gewonnen, naar gelijk, naar gewonnen, en uiteindelijk verloor op tijd … zijn tegenstander. Of, om precies te zijn, deze deed een onregelementaire zet die hem door de vlag had laten gaan, ware het niet dat hij daarvoor opgaf. We stonden met open mond toe te kijken, en gingen dolblij naar huis, met een 5-3 overwinning op zak.
