In de zevende en laatste ronde moest het gaan gebeuren, we konden de kampioenschaal al ruiken, maar ondanks zes klinkende overwinningen in evenzovele ronden waren we nog steeds niet zeker van het kampioenschap. Paul Keres 8 volgde ons op 2 matchpunten en 3½ bordpunten. Echter zij speelden tegen de nummer een-na-laatste en zouden hoogstwaarschijnlijk een grote overwinning behalen. We moesten dus minimaal gelijk spelen tegen Almere 6 om zeker te zijn. Almere 6 stond op de derde plek en bestaat uit zeven zeer jeugdige spelers en een oudere man (als begeleider). We moesten dus goed op onze hoede zijn. Gelukkig hadden we al wat ervaring opgedaan tegen jeugdteams, zoals Leidsche Rijn 3, die uit louter jeugdspelers bestaat die amper 3 turven hoog zijn.
Voor de helft van het team was de start niet zoals die gepland was. Door ongelukkige omstandigheden kwam ondergetekende pas op de snelweg erachter dat hij zijn Speed pedelec helm op het paaltje voor het denksportcentrum had laten liggen. Na kort overleg met de andere inzittenden werd besloten om de helm op te halen, dat we hierdoor een kwartier te laat in de speelzaal zouden komen werd dan voor lief genomen. Helaas kon Husam niet mee doen, Rik (die vorige keer tegen Ede een puike wedstrijd op bord 1 speelde) viel voor hem in.
Zoals wel vaker was Kees Beijen als eerste klaar, vlotjes werden de zetten aan beide kanten van het bord uitgevoerd en na wat stukken ruilen waarbij het evenwicht bewaard bleef werd er, net zo snel als de zetten werden gedaan, de vrede getekend.
Ook Rob Tijssens had op bord 1 een stelling bereikt waar weinig eer meer aan viel te behalen en dus werd ook daar remise overeengekomen, 1-1.
Bert Kieboom, die vooraf had aangegeven liever niet tegen zo’n super jonge gast te spelen, trof het; hij mocht tegen de begeleider van het team. De clash tussen beide nestors werd in het voordeel van onze nestor beslist. Bert speelde naar eigen zeggen een heel degelijke partij, waarbij zijn ver opgerukte e-pion de tegenstander de das om deed, 2-1.
Gijsbert Bulk had al snel vanuit de opening een kwaliteit en een pion gewonnen. Nadat de Dames van het bord gingen was het over en uit, dacht ik. Groot was mijn verbazing toen ik vijf minuten later nog eens keek en zag dat Gijsbert ineens een stuk achter stond. Bleek dat hij in een moment van onachtzaamheid een volle toren had weggeven. Ineens werd het dus toch weer spannend, omdat het op de overige borden verder ook nog niet duidelijk was. Tien minuten later keek ik weer naar het bord van Gijsbert en toen bleek dat hij 3 gratis pionnen met zijn enige overgebleven toren had weten te verorberen. Nadat de torens werden geruild kon de loper van zijn tegenstander de 3 verbonden vrij pionnen van Gijsbert niet meer tegenhouden en kon Gijsbert als nog een vol punt optekenen, 3-1.
Zoals gebruikelijk had Rik Weidema een hele wilde stelling op het bord gekregen (zelf zal hij dat waarschijnlijk niet beamen omdat dit zijn gebruikelijke speelstijl is). Vaak zijn dit soort stellingen wel aan Rik toevertrouwt dus geloofde ik wel in een goede afloop. Echter Rik verloor steeds meer pionnetjes en zijn koning kwam aardig op de tocht te staan. Dit keer liep het niet goed af voor Rik en was de spanning weer terug in de wedstrijd, 3-2.
Zelf speelde ik een ingewikkelde partij. Vanuit de opening kon ik een paard van mijn tegenstander opsluiten en leek ik gemakkelijk dit stuk te kunnen winnen. Ter compensatie had mijn tegenstander zoveel dreigingen dat ik ruim de tijd moest nemen om een geschikte verdediging te vinden. Uiteindelijk vond ik deze en kon ik het stuk voor blijven. Daarna maakte mijn tegenstander een blunder waardoor ik nog een stuk won en ik de 4-2 kon aantekenen, zodat het kampioenschap een feit was.
Ze hieronder het verloop van de partij. Een bekende stelling in de Caro-Kann
Op dat moment stond Beat Scheidegger ook al glad gewonnen. Hij had in de opening een pion geofferd en kreeg daarvoor een half open lijn op de koningsstelling. Om de koningsaanval van Beat te stoppen offerde zijn tegenstander een kwaliteit, maar dit hielp hem niet. Nadat Beat nog een extra Dame had gehaald en mat in 1 onoverkoombaar was, gaf zijn tegenstander na enige tijd nadenken op, 5-2.
Net zo gebruikelijk als dat Kees vaak als eerste klaar is, is Jeroen Olislagers vaak nog als laatste aan het zwoegen. Hij had veel tijd geïnvesteerd in een aanval op een hangende pion van zijn tegenstander, die overigens hooguit tot Jeroens navel reikte. De lopers van Jeroen zorgden ervoor dat de torens de pion niet meer konden verdedigen en hij de belangrijke pion won. Nadat alle stukken waren geruild bleef er een voor Jeroen gewonnen pionnen eindspel over. Langzaam maar zeker wist Jeroen, onder de aandacht van het hele team, het punt binnen te hengelen en de eindstand op 6-2 te bepalen.
Door deze overwinning is Jeroen niet alleen topscorer van BSG 3 geworden, maar ook topscoorder van de hele poule met 6 punten uit 7 wedstrijden!
Uiteindelijk hebben we het kampioenschap op overtuigende wijze binnengehaald met louter overwinningen en ruim 40 bordpunten uit 7 ronden! Deze prestatie werd door (een deel van) het team ’s avonds nog gevierd met een etentje bij Barrique in Bussum. Maandag 7 april was er nog een kleine huldiging op de clubavond voor het voltallige team, waarbij Gijsbert nog voor heuse kampioensschalen heeft gezorgd.
