Gisteren werd een lang seizoen van de SOS-competitie afgesloten. Het was de dag waarop een verjaardag in het water viel, een bruiloft een enigszins zure nasmaak kreeg en Hoofdklasse B een verrassende winnaar kreeg.
Bij het ingaan van de slotronde in Hoofdklasse B van de SOS-competitie stonden drie teams bovenaan. Woerden en BSG stonden exact gelijk, En Passant stond een bordpuntje achter. De indeling had weinig beter gekund, omdat laatstgenoemde teams tegen elkaar moesten, terwijl Woerden tegen outsider De Rode Loper moest.
Nagelbijten
De gemeenschappelijk slotronde was gepland op 23 mei. Dat was helaas ook de dag waarop Woerdenaar Olger van Donk zou gaan trouwen, dus wilde Woerden een week eerder spelen. De Rode Loper stemde toe, maar eiste wel dat de wedstrijd in Denksportcentrum Dijckzicht gespeeld zou worden. Het voordeel daarvan was dat de partijen live uitgezonden werden. Menig BSG’er had de popcorn al bij de hand. Zou Woerden De Rode Loper helemaal oprollen, of zouden ze onbedoeld de rode loper uitrollen voor BSG of En Passant?
Aanvankelijk leek het sterk op het laatste. Zo ging Henk Dissel aan het zevende bord als een mes door de warme boter bij Leen de Jong:
Vervolgens verdubbelde Arend van de Lagemaat de voorsprong door Jacco Lind volledig weg te vagen. Daarna was het de beurt aan Woerden. Rolinde den Heijer had een vrij eenvoudige avond tegen Thom Zwamborn, die niet alleen zijn gambietpion nooit meer terugzag, maar daarna nog een pion en een kwaliteit verloor. Ook niet helemaal naar wens ging het aan het tweede bord, waar Thailo van Ree met zwart in een Draak best lekkere compensatie voor de pion leek te hebben, maar onhandig voortzette, waarna Sten Goes kon consolideren. Niet veel later stonden de teams weer op gelijke hoogte.
Ondertussen was Woerdenaar Ercan Selman in tijdnood gekomen tegen Nonso Ezeoke, terwijl hij ook nog een vervelende stelling moest verdedigen. De zwartspeler liet daarna echter de ene na de andere merkwaardige zet uit zijn vingers glippen, waardoor hij naar een verloren toreneindspel moest afwikkelen. De witspeler liet het echter vrij snel naar remise lopen.
Iets soortgelijks gebeurde bij Coen Stehouwer, die tegen Olger van Donk na een matig gespeelde partij in het eindspel dankzij een vrije a-pion wellicht nog kleine winstkansen had. Hij gaf het ding heel lichtzinnig weg, waarna hij zelf nog even moest bibberen. Ook Jan Prins en Marcel Schröer deelden de punten in een vrij saaie partij.
De beslissing viel daardoor aan het laatste bord, waar Woerdenaar Ed Oosterlaken in het middenspel kennelijk een beetje in paniek raakte en een stuk offerde. Hij had daar zowaar succes mee:
Uiteindelijk won wit en daarmee won Woerden de match met het kleinst mogelijke verschil. De lat lag daarmee dus niet al te hoog voor met name BSG. BSG moest met minimaal 5-3 winnen en En Passant minimaal met 6-2. Niet eenvoudig tegen een sterke tegenstander, maar ook niet onmogelijk. Mocht een van beide teams op gelijke hoogte met Woerden komen, dan zou er een beslissingsmatch gespeeld moeten worden (waar natuurlijk niemand op te wachten zat).
Meesterzet
In een druk H.F. Witte Centrum, waar naast een kinderdisco de slotrondes van zowel Hoofdklasse B als eerste klasse D gepland stonden, zouden BSG en En Passant elkaar een week later in de haren vliegen. Beide teams hadden alles uit de kast getrokken om het kampioenschap binnen te halen.
Teamleider Timon, die zijn verjaardag met het kampioenschap hoopte op te leuken, had een tactisch plan uitgedacht dat BSG aan de overwinning zou moeten helpen. Aan het eerste bord werd Ruben gepositioneerd, waar Ruben eigenlijk helemaal niet blij mee was. Die Henk Vedder wilde hij liever ontlopen. Hij had geluk, omdat En Passant de ouder ogende Vedder pas aan het derde bord liet plaatsnemen. In plaats daarvan moest Ruben het opboksen tegen Johannes Kossen.
Heel goed ging hem dat overigens niet af, omdat hij al gauw een kwaliteit in moest boeten. Ook niet geweldig verliep de opening bij Rob, die aan het laatste bord een soort catenaccio speelde met wit, waarbij zijn stukken ook nog allemaal in de vuurlinie van zwarts torens stonden. Er was gelukkig ook goed nieuws. Aan het tweede bord kwam topscorer Henk met een geweldige stelling uit de opening tegen Richard Vedder. De zwartspeler besloot in een Moderne Verdediging lang te rokeren, waarna Henk meteen contact maakte met zwarts opgespeelde pionnen op de damevleugel. Een a-pion rukte onweerstaanbaar op en zwarts loper moest voor straf de hoek in.
Ook bij Ton tegen Gert Reichardt zag het er goed uit, niet alleen qua stelling, maar vooral ook qua tijd. De oudste Reichardt had namelijk zeeën van tijd nodig om enigszins op de been te blijven. Tot slot was Timon ook overwegend komen te staan tegen Gerben van Pel. Daarmee lag BSG op koers voor een krappe overwinning, mits de zwartborden stand zouden houden. Florian aan bord 7 deed dat in ieder geval wel tegen Jan Matthijs van Leeuwen in een niet bijster interessante partij.
Ze kennen niet van je winnen maar je ken wel van ze verliezen
Eens te meer bleken de Bunschotenaren taaie rakkers te zijn. Waar ze hun betere stellingen kordaat in volle punten omzetten, lukte BSG dat niet. Als eerste deed Ton een duit in het zakje door zijn pluspion zomaar weg te geven, waarna hij vol zelfwalging remise gaf. In de tussentijd was het bij Henk helemaal verkeerd gegaan en stond hij ineens een pion achter. In het eindspel werd hij achter elkaar naar een nederlaag gespeeld door de oudste van de twee Vedders, die ongetwijfeld weer wat inspiratie voor een nieuw boek heeft opgedaan. Bijna nog pijnlijker was Timons nederlaag. Nadat hij twee pionnen had gewonnen, voelde hij zich genoodzaakt dames te ruilen, waarna het ineens niet meer zo makkelijk was. Uiteindelijk werd hij compleet in de luren gelegd door een d-pion en kon hij onthutst opgeven.
De randen waren al ingestort en dus was de overwinning voor BSG volledig uit het zicht verdwenen. Judit wist gelukkig nog wat terug te doen door Robin Reichardt vanuit een slechte stelling te trucen:
Daarmee was de stand 5-2 voor En Passant en zullen de Woerdenaren tijdens hun afterparty toch wel nerveus zijn geworden. Goed, BSG was geen bedreiging meer, maar En Passant wel. Het was erop of eronder in de laatste partij tussen mijzelf en Henk. Na een saaie Italiaanse opening, waarin ik niet wist voor wie wits b2-b4-b5 nou gunstig was, zat ik in het middenspel te veel te aaien. Nadat ik een pion had gesnoept en wits gevaarlijke loper had afgeruild, vond ik het wel tijd om beleefd aan wits paard te vragen of ‘ie even aan de kant wilde gaan. Dat had ik beter niet kunnen doen, want ineens kwamen wits stukken tot leven en rondde de Bunschotense snelschaakkampioen af met mat.
Daarmee eindigde de wedstrijd in een harde 6-2-nederlaag voor BSG, dat zodoende als derde eindigde na een ontknoping die je normaal alleen in films ziet. Wellicht was de avond voor Woerden, dat machteloos toe moest zien hoe het uiteindelijk de titel misliep, nog pijnlijker, maar dat is een schrale troost. Geen platte kar in Woerden, en al helemaal niet in Bussum, maar in Bunschoten dus. Uithuilen en volgend seizoen er met frisse moed tegenaan. Gelukkig hoeven we dan maar met zeven teams af te rekenen.
BSG 1 SOS (2060) – En Passant (2078) 2-6
1. Ruben Piël (1935) – Johannes Kossen (2088) 0-1
2. Henk van der Poel (2226) – Richard Vedder (2259) 0-1
3. Jesper de Groote (2197) – Henk Vedder (2347) 0-1
4. Ton van der Heijden (2221) – Gert Reichardt (1991) ½-½
5. Judit Clopés Llahi (2162) – Robin Reichardt (1997) 1-0
6. Timon Brouwer (1965) – Gerben van Pel (1986) 0-1
7. Florian Wagener (1925) – Jan Matthijs van Leeuwen (1983) ½-½
8. Rob Tijssens (1845) – Jasper Reichardt (1976) 0-1
[…] hebben die nacht. Wie minder blij waren, waren onze tegenstander uit het Gooi, ook zij hebben een mooi stukje geschreven over de gebeurtenissen van afgelopen vrijdag. Dat stukje leest heerlijk weg moet ik […]